Była daleka i tak bliska jednocześnie...

Była daleka i tak bliska jednocześnie, tak trudno mi uwierzyć, że już jej nie ma... I rozumiem każdego kto dziś o niej pamięta, bo wobec tego trudno dziś przejść obojętnie... Czy jej odejście zmieni kompletnie moje życie i zamieni mnie w optymistę? Pewnie nie... Ale chcę ją wspominać zawsze wtedy, kiedy trudno mi podnieść się z moich upadków i kiedy czarne chmury przesłonią moje niebo. 

"Niech staną zegary, zamilkną telefony,

Dajcie psu kość, niech nie szczeka, niech śpi najedzony,

Niech milczą fortepiany i w miękkiej werbli ciszy

Wynieście trumnę. Niech przyjdą żałobnicy.

Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije

I kreśli na niebie napis: „On nie żyje!”

Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych,

Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki.

W nim miałem moją Północ, Południe, mój Zachód i Wschód,

Niedzielny odpoczynek i codzienny trud,

Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew.

Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie: myliłem się.

Nie potrzeba już gwiazd, zgaście wszystkie, do końca;

Zdejmijcie z nieba księżyc i rozmontujcie słońce;

Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień.

Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się."