POTEM HRABI

Jako typowy przedstawiciel pokolenia, którego bruzdy mózgowe nabierały odpowiedniego kształtu i barw w ciekawych latach 80-tych, pewnego jesiennego dnia pierwszy raz w życiu zetknęłam się z Bajkami dla potłuczonych. Już wtedy nazwisko Gałczyński nie było mi zupełnie obce, chociażby dzięki moim Rodzicom, którzy każdego lata pakowali nas do auta, wraz z psem, namiotem ważącym sześć ton i kuchenką gazową i przemierzali razem z nami Polskę, pokazując ciekawe miejsca po drodze (tu nawiązuję do Leśniczówki Pranie i Muzeum Gałczyńskiego, w którym po raz pierwszy usłyszałam o Zielonej Gęsi). Jednak dopiero Teatrzyk Zielona Gęś w wykonaniu Władysława Sikory, Joanny Kołaczkowskiej, Mirosława Gancarza, Leszka Jenka, Dariusza Kamysa i Pianisty Adama Pernala, zaszczepił we mnie absurdalne i czasem groteskowe poczucie humoru! Skecze i piosenki o Laurze i Filonie, Gżegżółce i Kominku brzmią mi gdzieś jeszcze z tyłu głowy do dnia dzisiejszego i kiedy tylko zobaczyłam, że Białystok odwiedza kabaret Hrabi, ani przez sekundę nie wahałam się z zakupem biletów! Radość ze spotkania na żywo Joanny Kołaczkowskiej jest nie do opisania. Nie jestem fanem autografów, nie pstrykam zdjęć napotkanym sławom, ani też nie traktuję ich jak chodzących pomników (nie żeby umniejszać ich dokonaniom, abe-solutnie! jestem po prostu wyznawcą teorii, że ci Znani to nie eksponaty w muzeum i nie zwierzęta w zoo, żeby w prywatnych okolicznościach rzucać się na nich z aparatami i długopisami). Jednak Joanna Kołaczkowska to jedna z dwóch wielkich OSOBOWOŚCI, które spotkane na żywo ośmieliłabym się prosić o uściśnięcie dłoni. I to właśnie zdarzyło się wczoraj, czym z niewymowną radością się z Wami dzielę. Cóż. Janusz Gajos będzie musiał poczekać jeszcze na swój post.

"Tak, że o."